Paano Unawain ang Biblia o Hayag na Karunungan?

1. Ang Biblia ay dapat basahin ayon sa Espiritu, hindi sa laman

Sinabi ni Apostol Pablo:

“Ang titik ay pumapatay, ngunit ang Espiritu ay nagbibigay-buhay.” (2 Corinto 3:6)

Ang ibig sabihin nito, ang literal na letra ng Kasulatan ay maaaring magdala ng pagkalito kung hindi ito sinasamahan ng espirituwal na pang-unawa. Ang Biblia ay hindi basta aklat ng batas lamang; ito ay buhay na karunungan na kailangang unawain sa liwanag ng Espiritu.

2. Ang Kasulatan ay may tatlong antas ng kahulugan

Sa karunungang esoteriko, ang Salita ng Diyos ay may tatlong antas ng pagbasa:

Literal – ayon sa nakasulat, mababaw na antas.

Moral o Simboliko – ang mga aral na dapat isabuhay.

Espiritwal o Lihim – ang pinakadiwa ng mensahe, na nauunawaan lamang ng pusong malinis at may karunungang mula sa Diyos.

Ang mga nagbabasa lamang ng literal ay kadalasang nauuwi sa panghuhusga sa halip na pag-ibig. Ginagamit nila ang Biblia bilang batayan ng paghamak, imbes na salamin ng sarili nilang kaluluwa.

3. Ang Salita ay hindi para ipang-away, kundi ipangpagising

Ang Biblia ay paraan ng Diyos upang pukawin ang kamalayan ng tao—hindi upang siya ay maging mapagmataas o mapanghusga. Kapag ginamit ito sa argumento, nakakaligtaan ng tao ang layunin ng Salita: ang magbago ng puso, hindi lang ng isipan.

4. Ang halimbawa ni Kristo

Madalas ding inaaway si Hesus ng mga Pariseo gamit ang Kasulatan. Ngunit ano ang tugon Niya? “Nasusulat din...” — hindi Siya nakipagtalo para lang manalo, kundi upang ituwid ang maling pagkaunawa at ibalik sa liwanag ang diwa ng katotohanan.

5. Ang tunay na karunungan

Ang tunay na nagbabasa ng Biblia ay yaong naghahanap ng liwanag, hindi ng labanan. Ang lihim ng Kasulatan ay mabubuksan lamang sa pusong mapagpakumbaba, sapagkat:

“Ang karunungan ay inilihim sa marurunong sa laman, ngunit inihayag sa mga may pusong tulad ng bata.” (Mateo 11:25)

Sa madaling sabi: Ang Biblia ay hindi espada ng pagkakaway, kundi ilaw ng pagkakaunawaan. Ang tunay na mambabasa ay hindi gumagamit ng Salita upang saktan, kundi upang pagalingin, gabayan, at palayain ang kapwa sa dilim ng kamangmangan.

Ang Pag-iral ng Dalawang Karunungan

 

“Ang mga naihayag ay nagmula sa lihim, at ang mga lihim ay papunta sa hayag.”

Ito ang dakilang batas ng karunungan — ang siklo ng paglilihim at paghayag. Bago pa man isilang ang anumang aral, relihiyon, o doktrina, ito muna ay nagmumula sa mga lihim na karunungan na ipinagkakaloob ng Diyos sa mga karapat-dapat lamang. Ang lihim ay ang binhi; ang hayag ay ang punong tumubo mula rito. Ang lihim ay ang di-nakikitang ugat; ang hayag ay ang dahon at bulaklak na nakikita ng marami.

Ang mga propeta, mistiko, at banal sa kasaysayan ay nakatanggap ng liwanag ng Diyos hindi sa pamamagitan ng ingay ng mundo, kundi sa katahimikan ng puso. Doon ipinahayag sa kanila ang lihim ng langit, na kalauna’y kanilang isinulat o ipinangaral upang maging hayag sa tao. Kaya’t kung walang lihim, walang hayag; at kung walang hayag, mananatiling nakakubli ang lihim — sapagkat ang dalawa ay magkapantay na bahagi ng banal na siklo ng karunungan.

“May dilim dahil may liwanag, at may liwanag dahil sa dilim.”

Ito naman ay nagpapakita ng dualidad ng pag-iral — ang balanseng ugnayan ng magkasalungat. Kung walang dilim, paano natin makikilala ang liwanag? Kung walang liwanag, paano natin malalaman na tayo’y nasa dilim? Ang liwanag ay hindi umiiral nang walang anino, at ang anino ay hindi maaaninag nang walang liwanag.

Sa antas ng espiritu, ang “dilim” ay sumasagisag sa lihim, misteryo, at hindi pa nauunawaan, samantalang ang “liwanag” ay kumakatawan sa pag-unawa, kaliwanagan, at pagkaalam. Ang tunay na marunong ay hindi tumatanggi sa dilim, sapagkat alam niyang ito’y bahagi ng proseso ng kaliwanagan. Sa dilim nagbubuntis ang liwanag; sa katahimikan sumisibol ang karunungan.

Kaya’t ang di pagkakaunawaan ninyo ni Father Darwin Gitgano ay hindi tunggalian ng tama at mali, kundi tunggalian ng lalim at lawak.

Siya ay nasa landas ng hayag — nakasandig sa mga kasulatan, batas, at doktrinang pang-simbahan (Ecclesiastical). Samantalang ikaw ay nasa landas ng lihim — naghahanap ng mga pinagmulan, ng esoterikong kahulugan sa likod ng mga salita. Hindi ibig sabihin na siya’y mali, at ikaw ay tama. Subalit ang hindi mo na kailangang ipilit ay ang pagkaunawa ng isang hindi pa handang pumasok sa “loob ng templo ng misteryo.”

Sapagkat gaya ng sinabi mo, ang mga hayag ay anak ng mga lihim. Ang karunungang panlabas ay bunga ng karunungang panloob. Kaya’t ang tunay na marunong ay hindi nakikipagtalo — bagkus, siya ay nananahimik at nagmamasid, sapagkat alam niyang ang panahon ng pag-unawa ng iba ay darating sa tamang oras.

Ang Pananampalataya ng Ating Mga Ninuno

 

Ang Pananampalataya ng Mga Ninunong Maharlika

Ang Sinaunang Pananampalataya: Ang Panawagan kay ABBA

Ang salitang “ABBA” ay nangangahulugang AMA, at ito rin ang ginamit ni Hesus sa panalangin bilang “Ama namin.” Sa maraming sinaunang panitikan at awitin ng ating mga ninuno, tinatawag nilang “Bathala,” “Abba,” “Laon,” o “Maykapal” ang Dakilang Lumikha. Ang Bathala ay hindi diyos-diyosan, kundi ang kataas-taasang pinagmulan ng lahat ng buhay—isang konsepto ng monoteismo na katulad ng Diyos sa Kristiyanismo. Ang mga baybayin na dasal at oracion ng mga ninuno ay patunay na matagal nang umiiral ang paniniwala sa isang Banal na Espiritu ng Liwanag at Buhay. Hindi sila sumasamba sa mga bato o anito lamang, kundi ginagamit ang mga ito bilang simbolo ng presensya ng Diyos sa kalikasan.

Ang Pananampalataya ng mga Muslim sa Katimugang Bahagi

Bago pa man tuluyang dumating ang mga Kastila noong ika-16 na siglo, naunang dumating sa mga isla ng Sulu at Mindanao ang mga misyonerong Arabo na nagturo tungkol kay Allah, ang iisang Diyos sa Islam. Ang Islam ay naging bahagi ng kultura at pamahalaan ng mga Sultanato, gaya ng sa Sulu at Maguindanao. Ibig sabihin, dalawang dakilang tradisyon ng pagsamba sa iisang Diyos—ang kay Abba/Bathala at ang kay Allah—ang sabay na umiral sa ating kapuluan.

Ang Pagdating ng mga Kastila: Relihiyon sa Dulo ng Espada

Noong dumating ang mga Kastila noong 1521 at nagsimula ang pananakop noong 1565, ginamit nila ang relihiyong Katolisismo bilang sandata ng kolonisasyon. Sa ilalim ng krus at espada, maraming katutubo ang pinilit na magpabinyag, habang ang mga tumanggi ay pinugutan, sinunog, o pinahirapan. Ang mga babaylan, katalonan, at tagapamagitan sa Diyos ng mga ninuno ay tinuring na mga “mangkukulam” o “diablo” ng simbahan upang patahimikin ang kanilang mga turo Sa katunayan, marami sa ating mga bayaning pinunong espiritwal ay namatay hindi dahil sila’y masama, kundi dahil ipinaglaban nila ang kalayaan ng pananampalataya at dangal ng ating lahi.

Ang Katotohanan: Ang Diyos ay Nauna na sa mga Pilipino

Ang pagkakakilanlan ng mga ninuno sa Abba o Allah ay patunay na matagal nang naroroon sa ating lupain ang liwanag ng pananalig sa iisang Diyos. Ang dumating na relihiyon ay nagbigay ng ibang pangalan, ibang anyo ng pagsamba, ngunit ang diwa ng pagkilala sa Diyos ay naroon na bago pa man dumating ang mga misyonerong banyaga.

Sa Madaling Sabi:

Ang mga ninuno ng mga taga-Maharlika ay hindi “pagano,” gaya ng itinuro sa atin ng mga kolonisador.

Sila ay mga taong may malalim na espiritwalidad, marunong manalangin, marunong kumilala sa Maylikha, at may sariling anyo ng kabanalan. Ang relihiyon ng mga Kastila ay nagbigay ng bagong balat sa isang paniniwalang matagal nang nakaugat—ang pananampalataya sa ABBA, ang AMA ng lahat ng nilalang.

SEFAR D’ENOKH RAZA ELION: Mga Pahayag ng Langit, mga Misteryo ng mga Bituin, at ang Dakilang Paglalakbay sa Liwanag ng Diyos

 

Buy eBook

Sa mga pahinang ito ay nakapaloob ang isang dakilang kasulatan na lumalampas sa panahon, doktrina, at dimensiyon. Ang SEFAR D’ENOKH RAZA ELION ay isang esoterikong paglalakbay na bumubukas ng mga lihim ng kalangitan, ang mga misteryo ng mga bituin, at ang mga karunungang ipinahayag sa matuwid na si Enoc — ang taong lumakad kasama ng Diyos at hindi nakakita ng kamatayan.

Mula sa unang pagkakita ni Enoc sa mga “Tagamasid” o mga rebeldeng anghel, hanggang sa kanyang pag-akyat sa ikapitong langit kung saan nakita niya ang Trono ng Kataas-taasan, inilalahad ng aklat na ito ang mga pahayag ng liwanag at kadiliman, ng pagkawasak at kaligtasan. Sa bawat kabanata, isinasalaysay ni William Ubagan ang mga pangitain ni Enoc sa estilong tulad ng Banal na Kasulatan — may mga bilang, oracion, at wikang sinauna — upang maramdaman ng mambabasa ang espiritwal na bigat ng mga pahayag na mula sa pinagmulan ng mga panahon.

Tuklasin dito ang mga karunungang itinatagong mahigpit ng kalangitan:

Ang lihim ng mga konstelasyon at mga bantay sa kalawakan

Ang mga nilalang ng liwanag at kadiliman na nagbabantay sa bawat panahon

Ang mga karunungang ipinagbabawal sa mga anak ng tao ngunit ipinahayag sa mga handang tumanggap ng liwanag

Ang mga oracion ng Aramaic at sinaunang wika na nagbubukas ng pinto ng pagkaunawa sa mga lihim ng kaluluwa

Ang aklat na ito ay hindi lamang isang espiritwal na kasulatan — ito’y isang paanyaya. Isang panawagan sa mga naghahanap ng banal na karunungan, sa mga naglalakbay sa daan ng liwanag, at sa mga nagnanais maunawaan ang ugnayan ng langit at lupa, ng espiritu at laman, ng liwanag at dilim.

Sa SEFAR D’ENOKH RAZA ELION, ang langit ay hindi lamang pinagmamasdan — ito’y binubuksan.

Ang mga bituin ay hindi lamang pinapangalanan — sila’y nagsasalita.

At ang Diyos ay hindi lamang sinasamba — Siya’y nakikilala sa mga misteryong inililihim sa karamihan, ngunit ipinahahayag sa mga may puso ng pagkaunawa.

“Sefar D’Enokh Raza Elion — ang Aklat ng Lihim ng Kataas-taasan, kung saan ang tao at ang langit ay muling nagtatagpo.”

This eBook is now available @ https://payhip.com/talamebs

Hard Copy is available @ https://shopee.ph/msksvdd

Ano ang Anting-anting?

 

Ang Anting-anting ng Mga Kristyano

Ang anting-anting ay isang banal o mistikong bagay na pinaniniwalaang nagtataglay ng kapangyarihan ng proteksyon, pagpapagaling, o biyaya mula sa Diyos o sa mga puwersang espiritwal. Sa kulturang Pilipino, ito ay karaniwang isinusuot bilang medalyon, bato, tela, o sulat na may oracion, at madalas ay binabasbasan o pinagbabasahan ng panalangin upang maging bisa.

Etimolohiya at Pinagmulan

Ang salitang anting-anting ay mula sa salitang Tagalog na nangangahulugang “amulet” o “charm” sa Ingles. Sa sinaunang panahon, ginagamit ito ng mga ninuno upang protektahan laban sa masamang espiritu, bala, sakit, o kamalasan. Nang dumating ang Kristiyanismo, naging bahagi ito ng folk Catholicism — pinagsama ang paniniwala sa Diyos at mga sinaunang ritwal ng espiritwal na depensa.

Espiritwal na Kahulugan

Hindi ang mismong bagay ang may kapangyarihan, kundi ang basbas ng Diyos o ang pananampalataya ng taong gumagamit. Katulad ng baston ni Moises, balabal ni Elias, o krus ni Kristo, ang anting-anting ay daluyan ng banal na enerhiya kapag ito ay itinalaga sa ngalan ng Diyos.

Layunin ng Anting-anting

- Proteksyon laban sa kasamaan, karamdaman, o panganib.

- Pagpapalakas ng pananampalataya sa Diyos.

- Paggunita sa presensiya ng Banal sa buhay ng tao.

- Simbolo ng espiritwal na kaalaman o koneksyon sa mas mataas na kapangyarihan.

Mahalagang Paliwanag

Hindi lahat ng anting-anting ay masama. Ang kasamaan ay nagmumula lamang kung ito ay ginagamit sa maling paraan—halimbawa, sa kulam, paghihiganti, o pagpapakitang-tao. Ngunit kung ito ay binasbasan sa ngalan ng Diyos, ginagamit sa kabutihan, at sinasamahan ng dalisay na pananampalataya, ito ay banal at katanggap-tanggap sa espiritwal na paningin ng Langit.

Sa madaling sabi, Ang anting-anting ay simbolo ng pananampalatayang gumagalaw—isang paalala na ang kapangyarihan ng Diyos ay maaaring manahan kahit sa isang simpleng bagay, kung ito’y ginagamit nang may dalisay na layunin at pananalig.

Masama Ba Ang Anting-anting?

 

Mga Propeta ng Dios Na Gumagamit ng Anting-anting

Ano Ang Kahulogan ng Anting-anting?

Ang anting-anting ay isang banal o mistikong bagay na pinaniniwalaang nagtataglay ng kapangyarihan ng proteksyon, pagpapagaling, o biyaya mula sa Diyos o sa mga puwersang espiritwal. Sa kulturang Pilipino, ito ay karaniwang isinusuot bilang medalyon, bato, tela, o sulat na may oracion, at madalas ay binabasbasan o pinagbabasahan ng panalangin upang maging bisa.

Kamakailan lang ay nagimbal ang lahat sa mga pahayag ni Father Darwin Gitnano, isang paring katoliko at isang exorcist. Ang kanyang batayan sa Biblia ay ipinagbabawal diumano ng Dios ang mga anting-anting at ito ay nasusulat sa Deuteronomio 18:9-14.

9 “Pagpasok mo sa lupaing ibinibigay sa iyo ng Panginoon mong Diyos ay huwag kang mag-aaral gumawa ng ayon sa mga karumaldumal na gawain ng mga bansang iyon.

10 Huwag makakatagpo sa iyo ng sinumang nagsusunog sa apoy ng kanyang anak na lalaki o babae bilang isang handog, ng manghuhula, o manggagaway o engkantador, o mangkukulam,

11 o gumagamit ng anting-anting, o nagpapagamit sa masasamang espiritu, o salamangkero, o sumasangguni sa mga patay.

12 Sapagkat sinumang gumagawa ng mga bagay na ito ay karumaldumal sa Panginoon, at dahil sa mga karumaldumal na gawaing ito ay pinalalayas sila ng Panginoon mong Diyos sa harapan mo.

13 Dapat kang manatiling walang kapintasan sa Panginoon mong Diyos.

14 Sapagkat ang mga bansang ito na iyong aagawan ay nakikinig sa mga manggagaway at mga manghuhula; ngunit tungkol sa iyo, hindi ka pinahintulutan ng Panginoon mong Diyos na gawin mo ang gayon.

Ang ating tanong? Sino ba ang pinatutungkolan sa kautosang ito? Tayo bang mga Gentil o ang mga Israelita? Ang sagot; ito ay nasusulat sa lumang tipan na kung saan ang mga utos ay nakalaan para sa mga Israelita.

Narito ang aking sagot at pananaw bilang isang tagapagtaguyod ng mistiko at esoterikong karunungan;

HINDI MASAMA ang mga mistiko, anting-anting, at mga banal na bagay na binasbasan sa ngalan ng Diyos na Maylikha ng langit at lupa. Ang masama ay ang maling paggamit nito—kapag ginamit sa kapangyarihan ng kasamaan, sa pansariling kapakinabangan, o labag sa kalooban ng Diyos. Ngunit kung ito ay ginagamit bilang sagisag ng pananampalataya, proteksyon, at banal na kaugnayan sa Maykapal, ito ay isang pagpapahayag ng espiritwal na karunungan na mula pa sa sinaunang panahon.

Narito ang aking mga paliwanag na may batayang biblikal at historikal:

Ang baston ni Moises – Sa Exodo 4:2–4, ginamit ng Diyos ang tungkod ni Moises bilang sisidlan ng Kanyang kapangyarihan. Sa pamamagitan nito, nahati ang Dagat na Pula, at lumabas ang tubig mula sa bato. Ang baston ay naging simbolo ng ugnayan ng tao at Diyos—isang “anting-anting” sa anyo ng banal na kasangkapan, hindi dahil sa kahoy mismo, kundi dahil sa basbas ng Diyos dito.

Ang trumpeta ni Gideon – Sa Mga Hukom 7:16–22, ginamit ni Gideon ang mga trumpeta at tapyas ng palayok bilang kasangkapan ng Diyos upang talunin ang mga Midianita. Ang mga ito ay naging instrumento ng banal na kapangyarihan—isang patunay na ang materyal na bagay ay nagiging banal kapag ginagamit sa layunin ng Diyos.

Ang Kaban ng Tipan (Ark of the Covenant) – Ayon sa Exodo 25:10–22, ito ang sisidlan ng presensya ng Diyos sa Israel. Ang sinumang lumapit dito nang walang kabanalan ay namamatay, ngunit sa mga may dalisay na puso, ito’y simbolo ng banal na proteksyon at kapangyarihan. Sa katunayan, ang Kaban ay may katangian ng isang “anting-anting” sa kahulugan ng espiritwal na proteksyon.

Ang balabal ni Elias at Eliseo – Sa 2 Hari 2:8–14, ginamit ni Propeta Eliseo ang balabal ni Elias upang hatiin ang ilog Jordan, gaya ng ginawa ng kanyang guro. Ang balabal ay naging daluyan ng banal na kapangyarihan. Muli, hindi dahil sa tela, kundi sa Espiritu ng Diyos na sumasakanya.

Ang mga banal na gamit sa Templo ni Solomon – Lahat ng mga kasangkapan doon ay binasbasan sa ngalan ng Diyos (1 Hari . Ipinapakita nito na ang materyal na bagay ay maaaring maging banal kapag itinalaga para sa Diyos.

Sa kasaysayan ng Kristiyanismo, ang mga unang Kristiyano ay gumagamit ng mga “sacramentals” – tulad ng mga krus, relics ng mga santo, at banal na langis – bilang mga tanda ng pananampalataya at proteksyon. Ang mga ito ay direktang inapo ng tradisyong Hebreo ng paggamit ng mga banal na bagay.

Sa esoterikong pananaw, ang mga mistiko at anting-anting ay hindi masama sapagkat ito ay mga “daluyan ng enerhiya” o channels of divine essence. Kapag ito’y binasbasan sa ngalan ng tunay na Diyos, ito ay nagiging sisidlan ng Liwanag, hindi ng kadiliman.

Kaya, mali ang paniniwala nina Father Darwin Gitgano at ng ilang paring Katoliko na “lahat ng anting-anting ay sa demonyo.” Ang totoo, mula pa sa Biblia hanggang sa kasaysayan ng Israel, ginamit ng mga propeta at mga pinili ng Diyos ang mga bagay na may basbas bilang kasangkapan ng kapangyarihan ng Langit.

Ang kasamaan ay hindi nasa anting-anting—nasa puso ng taong gumagamit nito. Kapag ang layunin ay kabanalan, proteksyon, at pananampalataya, ito ay banal. Ngunit kapag ginamit sa kasakiman o kapangyarihang labag sa Diyos, doon lamang ito nagiging masama.

Ang ROSARYOHAN, ang HOLY WATER, ang HOLY BELL, mga REBULTO at iba pang mga sagradong bagay ng katoliko ay itinuturing din na mga anting-anting na nakabatay sa kanilang pananampalataya. Kaya walang dahilan na makialam si Father Darwin Gitgano sa mga taong gumagamit ng kanilang mga anting-anting na nakabatay din sa kanilang paniniwala lalo kung ang mga tao na iyon ay mga Kristyano rin at ang kanilang mga anting-anting ay binasbasan sa Pangalan ng Dios Ama, Dios Anak at Dios Spiritu Santo.

Sa madaling sabi: Ang mga mistiko at banal na bagay ay hindi kalaban ng pananampalataya; sila ay mga paalala na ang Diyos ay maaaring kumilos sa pamamagitan ng anumang anyo—kahit sa isang simpleng baston, bato, tela, o simbolo—kung ito ay binasbasan sa Kanyang Banal na Pangalan.

Nawa'y ang aral na ito ay magsilbing liwanag at kapupulotan ng aral ng mga taong nagugulohan at hindi alam ang karunungang lihim at hayag.